Czerń krzyżowych obniża plony nawet o 30 proc.
Jedną z ważniejszych z punktu widzenia znaczenia gospodarczego chorobą grzybową rzepaku ozimego jest czerń krzyżowych. Choroba ta może spowodować straty w plonie dochodzące nawet do około 30%. Jest ona powodowana przez różne gatunki grzybów z rodzaju Alternaria spp., które mogą atakować rośliny przez cały okres wegetacyjny. Rozwojowi choroby sprzyjają temperatury powyżej 20°C oraz wysoka wilgotność gleby i powietrza. W rozwoju infekcji nie bez znaczenia pozostają uszkodzenia mechaniczne oraz szkodniki. Źródłem choroby są resztki pożniwne oraz zainfekowany materiał siewny.

Porażane są wszystkie nadziemne części roślin. Na liściach i łodygach powstają jasne i ciemne pierścienie, a na łuszczynach – ciemne plamy. Następuje ograniczenie powierzchni asymilacyjnej liści, przedwczesne dojrzewanie łuszczyn, wykształcenie mniejszych i zainfekowanych nasion oraz ich osypywanie się. Ograniczenie występowania czerni krzyżowych następuje poprzez stosowanie prawidłowej agrotechniki, niszczenie resztek pożniwnych i zaprawianie nasion. Środki przeznaczone do chemicznego zwalczania tej choroby wykorzystywane są również w przypadku wystąpienia innych chorób grzybowych.

Szara pleśń - przeciwdziałanie
Równie często spotykaną chorobą rzepaku ozimego jest szara pleśń. Podobnie jak czerń krzyżowych, może ona spowodować straty plonu dochodzące do 30%. Rozwojowi choroby sprzyjają wysoka wilgotność powietrza oraz umiarkowane temperatury. Źródłem infekcji są porażone resztki pożniwne roślin. Patogen wywołujący tę chorobę (Botrytis cinerea) poraża wszystkie nadziemne części roślin (szarobrązowy nalot grzybni) w ciągu całego okresu wegetacyjnego, szczególnie łatwo infekując rośliny osłabione i uszkodzone mechanicznie, przez szkodniki lub przymrozki. Porażone części roślin gniją i przedwcześnie zamierają, a wytworzone nasiona są słabo wykształcone.

Przeciwdziałanie szarej pleśni polega głównie na niszczeniu resztek pożniwnych, zwalczaniu szkodników i unikaniu uszkodzeń mechanicznych roślin. Preparaty chemiczne przeznaczone do ochrony fungicydowej przeciwko szarej pleśni zwalczają równocześnie inne choroby grzybowe.

Kiła kapusty - metody zwalczania
Na plantacjach coraz częściej można zaobserwować występowanie kiły kapusty. Jest ona nazywana chorobą „złego płodozmianu”, ponieważ występuje przede wszystkim w rejonach intensywnej uprawy roślin kapustowatych w uproszczonym płodozmianie i monokulturze. Choroba ta jest wywoływana przez pasożytniczego pierwotniaka Plasmodiophoria brassicae i poraża wiele gatunków roślin rolniczych, warzyw i chwastów z rodziny kapustowatych.

Jej rozwojowi sprzyjają: niski odczyn (pH < 6,5) i wysokie uwilgotnienie gleby, ograniczona ilość uprawek pożniwnych i przedsiewnych oraz wysokie temperatury gleby jesienią. Zarodniki przetrwalnikowe pierwotniaka mogą przetrwać w glebie nawet przez około 10 lat. W sprzyjających warunkach wydostają się z nich pływki, które wraz z wodą gruntową przenikają do korzeni napotkanych roślin z rodziny kapustowatych. Na zakażonych korzeniach rozwijają się różnej wielkości zgrubienia i narośla wypełnione zarodnikami infekcyjnymi, powodujące upośledzenie prawidłowego działania systemu korzeniowego (dostarczanie wody i składników pokarmowych do nadziemnej części rośliny). Objawia się to spowolnieniem lub zahamowaniem wzrostu roślin, przebarwieniem i więdnięciem liści oraz zamieraniem roślin. Rośliny takie wydają plon gorszy ilościowo i jakościowo lub nie wydają go wcale.

Kiły kapusty nie można niestety zwalczać chemicznie. Można natomiast ograniczyć jej występowanie. Najważniejszym elementem walki z tą chorobą jest przestrzeganie zasad prawidłowego płodozmianu, starannie niszczenie resztek pożniwnych oraz zwalczanie chwastów kapustowatych. Należy również ograniczyć liczbę zabiegów agrotechnicznych oraz dokładnie oczyszczać i dezynfekować użyte ciągniki wraz z narzędziami i maszynami rolniczymi. Ponadto zaleca się podniesienie odczynu gleby oraz uregulowanie stosunków wodnych w glebie. Ważnym elementem zapobiegania występowaniu tej choroby jest również unikanie wczesnego wysiewu nasion, tak aby ograniczyć ekspozycję na wysokie temperatury powietrza i gleby. Najprostszym jednak sposobem przeciwdziałania negatywnym skutkom porażenia rzepaku przez sprawcę kiły kapusty jest uprawa odmian tolerancyjnych na tę chorobę.

Marcin Liszewski